Inhoud van deze pagina
Op weg naar het Leeuwenpark
Voor vandaag hadden we twee uitstapjes gepland om
wat meer van het land en vooral van de dierenwereld te zien. We
gingen niet supervroeg op stap en vertrokken onder een bewolkte
hemel in koel weer in de richting van de 4-way stop waar de
handelaars staan. Vandaag werd het verkeer daar op krachtige wijze
geregeld door een actieve politieagent, terwijl de gebruikelijke
activiteiten gewoon doorgang vonden. Normaal regelt het verkeer op
een 4-way stop zich redelijk zelfstandig. Iedereen moet stoppen,
degene die het eerst op de stopstreep stilstond mag ook als eerste
weer verder. Op het moment dat er uit bepaalde richtingen heel veel
auto's aan komen rijden, kunnen er flinke files ontstaan en is een
regelende actie niet overbodig.
Verkeersagent op 4-way stop
Activiteiten bij de 4-way stop
(foto's van maandag) Links: Uitlatenreparatie, Rechts: Creatief
gebruik van een verkeersbord, zo'n ding biedt veel schaduw
Vandaag staken we de 4-way stop recht over en staken
vervolgens de pas aangelegde weg over, die alleen nog maar door
voetgangers werd gebruikt, waarna het een kort ritje was naar de
ingang van het
Leeuwenpark. Bij de ingang konden we geen kaartje kopen, een
medewerker wees ons de weg en vertelde ons dat de kaartjes binnen
verkocht werden. De ingang en uitgang werden afgesloten met een
slagboom, die geopend kon worden door op een knopje te drukken en
tegelijk goed in een cameraatje te kijken.
Terug naar boven
In het Leeuwenpark
We reden het terrein op en gingen de winkel binnen.
Er werden hier zeer veel souvenirs aangeboden in allerlei soorten en
prijsklassen. Het was niet bijzonder druk, maar er liepen diverse
mensen rond. We kochten onze kaartjes bij de kassa en liepen
vervolgens naar buiten om de eerste attractie te bezoeken. Die
bevond zich achter het restaurant, waar op een groot terrein een
enorme kooi met jonge leeuwen stond. De kooi was in vier
compartimenten ingedeeld. Door onze begeleider werden we in een van
de compartimenten gelaten waar een stuk of 6 jonge leeuwen liepen te
brommen. Touch a cub heette dit onderdeel, het was de
bedoeling dat de bezoekers speelden met de welpjes. De gids vertelde
ons dat leeuwen tot een maand of zeven ongevaarlijk zijn. Daarna
zijn hun nagels zo scherp dat ze je huid kunnen beschadigen. Toch
waren deze diertjes al behoorlijk sterk en gespierd.
Touch a cub, Leeuwenpark, nabij Honeydew
Na deze bijzondere ervaring liepen we terug naar de
auto en reden het park binnen. Het idee is dat je een safari rijdt
en daar leek het in elk geval meer op dan een ritje in de Beekse Bergen. De
natuur was hier minder aangeharkt en de paden waren niet verhard.
Bovendien zaten de dieren er op een groter oppervlak en moesten we
tamelijk
goed opletten om ze allemaal te zien. De vergelijking met een echte
safari ging mank, zoals we woensdag zouden ontdekken. Toch was het
leuk en interessant om tussen de loslopende dieren door te rijden.
Struisvogel met safarivoertuig
(L) en rooibokje (R) in Leeuwenpark
Aan de weinige bomen in het park was duidelijk te
zien dat hier ook giraffen rondliepen: de kruinen waren helemaal
kaalgevreten tot op de hoogte waar de giraffen nog net bij konden.
De giraffen hadden besloten om op de weg te gaan lopen, waardoor we
er een heel eind met de auto achteraan moesten blijven hobbelen.
Giraffen in het leeuwenpark
Tenslotte bezochten we de leeuwen zelf. Die bevonden
zich in afsloten kampen, Lioncamps genoemd. Er waren vier van deze
kampen die afgesloten konden worden met hekken. In deze kampen leefden
verschillende families leeuwen, die verzorgd werden door het
personeel van het Leeuwenpark. Ze hoefden dus niet zelf te jagen.
Daarvoor was de beschikbare ruimte te beperkt en bovendien zou het park
op die manier algauw door zijn
andere dieren heen zijn. Het park herbergde verschillende soorten
leeuwen, de bekende geelbruine en ook enkele groepen witte, net als
de jonge leeuwtjes in touch a cub
Volwassen mannetje in een van
lioncamps
Leeuwin op aanraakafstand (L) en
alerte jonge leeuwen (R)
Na het bezoek aan de leeuwen konden we kiezen: Nog
een rondje door het park of het park verlaten. We besloten te
vertrekken omdat we nog naar de Hartebeespoort Dam wilden. We reden
het hek uit en zagen daar een zwarte moeder met een flinke bos riet
op het hoofd de weg oversteken. Ze was ongetwijfeld op weg naar het enorme plakkerskamp dat zich uitstrekt tussen het leeuwenpark en snelweg
N14.
Moeder met kind en voorraad riet
steekt de weg over
Plakkerskamp tussen N14 en R114,
nabij Nooitgedacht
Terug naar boven
Hartebeespoort Dam
We reden terug naar de 4-way stop en draaiden daar
rechtsaf de R512 op. We zouden deze weg in noordelijke richting
volgen tot vlakbij de Hartebeespoort Dam. We staken de snelweg over
en reden langs Bulfontein, vliegveld Lanseria, Lindley, Cradle of
Humankind, de provincie Gauteng uit en North West in, waarna het
landschap steeds bergachtiger en ook wat toeristischer werd.
Uiteindelijk kwamen we bij Broederstroom op een T-splitsing waar we
rechtsaf sloegen over R104 in de richting van het dorp
Hartebeespoort.
Het dorp bleek aan het stuwmeer te liggen, waarvoor
men hier de naam "dam" gebruikt. Hartebeespoort Dam betekent dus
Hartebeespoort Stuwmeer. De eigenlijke dam wordt door Afrikaners
"damwal" genoemd. Na enig gezoek in het dorp, waarbij ons opviel dat
de hekken hier minder hoog zijn dan in de buurt van Johannesburg,
waaruit we concludeerden dat het hier mogelijk iets veiliger zou
zijn, ontdekten we dat we gewoon de hoofdweg moesten volgen teneinde
om de dam heen te kunnen rijden. We zochten dus de R511 weer op en
reden verder richting Schoemansville, waar we via Scott Street over
de eigenlijke dam reden en aan de andere kant van het stuwmeer
uitkwamen.
Hartebeespoort Dam
We reden door naar de 4-way stop en een eindje
verder zagen wij de stalletjes van de country-market al staan. We
besloten eerst even te eten, maar volgens een van de rondlopende
lieden aldaar was het niet toegestaan om op de parkeerplaats in je
auto te blijven zitten. We reden dus een eindje door en parkeerden
aan de kant van de weg, niet nadat we beiden 100 Rand lichter waren
gemaakt ten gunste van een of ander goed doel. Inderdaad bleken de mensen
hier zeer opdringerig te zijn en tamelijk vasthoudend in hun doelstelling
om
geld van jouw portemonnee naar de hunne te doen verhuizen.
Na onze lunch reden we terug naar de winkeltjes en
werden onmiddellijk belaagd door verkopers van snuisterijen en
curiosa. We deden zaken, waarschijnlijk niet op het scherpst van de
snede, en kochten souvenirs voor het thuisfront. De verkopers bleken
over tal van verkooptechnieken te beschikken, waardoor je als
argeloze Nederlander jezelf in de hoek gedrukt voelt. Men speelde op
sentiment, exclusiviteit van producten, solidariteit tussen
verkopers, kennis van de Nederlandse taal, gezamenlijke bloedbanden:
"We are all brothers, isn't it?" enzovoort. Ook hier was
het niet druk, er liepen maar weinig kopers rond. Het was natuurlijk
ook een gewone doordeweekse dag waarop gewerkt en school gegaan moest
worden.
Handelaars op de country-market
bij Hartebeespoort Dam
We reden terug in zuidelijke richting en besloten
nog even langs Krügersdorp te gaan. Deze plaats bleek inmiddels
heel wat groter te zijn dan wat wij onder een dorp verstaan. De
buitenwijken deden zeer welvarend en westers aan, het centrum, waar
we even rondliepen, zag er veel armoediger uit. Hier had ik het idee
in een Amerikaanse stad rond te lopen, waar het centrum door blanken
verlaten is en zij weelderig leven in de buitenwijken. Het wemelde
van politie in het centrum van deze stad waar allerlei winkeltjes
met diverse goederen gevestigd waren. In deze omgeving
zagen we naast de bekende beelden van handeldrijvende zwarten op
kruispunten ook
een blanke bedelaar die daar met een bordje voor zijn borst liep waarop
stond te lezen dat hij zijn werk had verloren en de zorg had voor
een vrouw en een aantal kinderen en daarom een beroep deed op
geldelijke ondersteuning van voorbijgangers.
We reden van Krügersdorp terug naar ons huisje in
Sonnedal, waarna we vertrokken naar het winkelcentrum en daar in het
grillrestaurant een voortreffelijke maaltijd genoten. De zaak werd
gerund door een blanke man, het personeel bestond alleen uit zwarten
en de gasten waren allemaal blank. Hoezo einde aan de apartheid?? De
kwaliteit van het restaurant en de maaltijd konden zich beslist
meten met Nederlandse standaarden, de kwaliteit van de bediening
stak daar ver bovenuit. Ook al was men dan mogelijk uit op een extra
fooi, men besteedde echt aandacht aan de gasten en stond garant voor
een beleefde en correcte service aan tafel. Voor de prijs hoefden we
het helemaal niet te laten: een voortreffelijk diner was hier te
krijgen voor minder dan € 10,- per persoon, inclusief drankjes en
dessert.
Na
de maaltijd reden we in het donker terug naar Nolene en gingen niet
al te laat slapen want morgenochtend zou de wekker om 4:30 uur rammelen...
Ga voor foto's naar mijn albums op Webshots. Klik
hier (opent in nieuw venster)
Terug naar boven
Reageren? Stuur mij een
e-mail
