Inhoud van deze pagina
Aankomst Johannesburg
Slapen in een vliegtuig bleek opnieuw niet zo gemakkelijk
te zijn. Maar
als je weet dat je na je dinertje minimaal 6 uur de tijd hebt om een
poging tot slapen te doen, is het toch de moeite waard om het
inderdaad maar te proberen. Ik kan niet zeggen dat ik heerlijk
geslapen heb, maar met enkele onderbrekingen lukte het om een
uur of vier dommelend door te brengen. Het geronk van de motoren,
het aan en uit floepen van de "fasten seatbelts" lampjes (waarbij
telkens een duidelijke "pong" klonk), enige turbulentie en vooral de
slechte houding in de vliegtuigstoel belemmerden een nachtrust zoals
ik die thuis gewend ben. Aangezien er geen tijdsverschil was tussen
Europa en Zuid-Afrika duurde de nacht wel gewoon net zo lang als
thuis. Dat bleek een voordeel vergeleken met reizen vanuit New York
naar Europa. Dan is de nacht extreem kort.
Om 7:00 uur werd het licht in de Airbus weer
aangedaan en kwam het personeel langs met hete doekjes waarmee je jezelf een
beetje op kon frissen. Daarna werd een ontbijtje geserveerd, een echt petit dejeuner: croissant, broodje, yoghurtje en wat beleg. En
uiteraard koffie en thee zoveel als je wilde. Na het opruimen van
het afval werd het tijd om ons klaar te maken voor de landing.
Daarvoor kwam men nog even langs met een chocolaatje....
Inmiddels was het volop dag geworden en als het vliegtuig een bocht maakte,
konden we een blik op de grond werpen, maar we zaten te hoog om goed
te kunnen zien hoe het er daar uitzag.
Het laatste halfuur van de vlucht werd gebruikt voor
de daling. Het toerental van de motoren werd fors gereduceerd en het
schermpje in de stoel voor ons toonde dat de vlieghoogte gedurig
afnam. Na een paar bochten kwamen we recht voor de
landingsbaan en werd de daling afgerond. Om 9:10 uur, exact volgens
de planning, zetten de piloten de Airbus op een zonnig
O.R. Tambo (v.h. Jan Smuts) aan de grond. Het was een
kort ritje naar de gate, waarna het uitstappen snel begon. De
wandeling op het vliegveld nam meer tijd in beslag, het was een enorm
eind lopen naar de douane. De reizigers werden daar in drie groepen
verdeeld: Zuid Afrikanen, andere Afrikanen en overigen. Hoewel er
een aardige rij stond verliepen de formaliteiten vrij vlot. Wat ze
bij de grens deden is onze paspoortgegevens intypen in een computer,
waarna we een sticker in ons paspoort kregen die recht gaf op 90
dagen verblijf. Vervolgens werd de sticker gescand, zodat onze
gegevens aan de streepjescode op de stickers zijn gekoppeld en men
wist dat we in het land waren. And have a nice stay!!
Na deze puur administratieve controle liepen we naar
de bagageband waar onze koffers inmiddels al gelaten rondjes
draaiden. Voor de uitgang stonden er enkele (piepjonge)
douanebeambten die eventueel onze koffer zouden kunnen controleren,
maar dezen vertrouwden het allemaal wel, zodat we met de rookworsten, king-pepermunten en fruittella-snoepjes in onze koffers Zuid-Afrika binnenwandelden.
Willem Nap stond ons met zijn zoon al op te wachten in de
aankomsthal, zodat we samen meteen door konden lopen naar Budget voor de
auto. Vanuit Nederland had ik alles geregeld via de uitstekende
website
Go
Zuid-Afrika. In het kantoor van Budget bleek alles voor de
huurauto klaar te
liggen en werden de administratieve formaliteiten snel en correct
afgehandeld. Een groot verschil met sommige Amerikaanse
verhuurstations, waar ze
je eerst allerlei upgrades en aanvullende verzekeringen proberen aan
te smeren. De luchthaven en het gebouw waar de autoverhuurders
gevestigd zijn maakten op ons een verzorgde, fraaie en
westerse indruk.
Terug naar boven
Van het vliegveld naar de Réhobotskool
We liepen naar de parkeergarage en spraken af waar
we Willem weer zouden ontmoeten, zodat hij ons kon voor rijden naar
de school. Onze auto, een bijna nieuwe, spierwitte
Toyota Yaris (een sedan die in Nederland niet wordt verkocht)
stond op de aangegeven plaats en na de koffers erin gelegd te hebben
konden we starten. Op onze wandeling naar onze auto zagen we veel meer witte
huurauto's, waaronder heel veel Golfjes van een type dat in
Nederland al jaren niet meer leverbaar is, maar in Zuid-Afrika nog
volop gebouwd wordt. Het stuur van onze auto zat uiteraard aan de
rechterkant en we werden geacht aan de linkerkant van de weg te
rijden. Links rijden had ik al vaker gedaan, maar rijden in een auto
met rechts stuur is wel even wennen. Schakelen moet met de
linkerhand, maar de indeling van de bak is net zoals we in Nederland
gewend zijn. De handels voor richtingaangever en ruitenwisser zijn
vergeleken met Europese auto's precies omgewisseld, wat regelmatig
tot komische vergissingen leidde.
We reden over de snelweg in noordelijke en later
westelijke richting. Er was aardig wat verkeer onderweg. Overal langs de weg
werd gewerkt. De werkzaamheden werden goed beveiligd door zeer veel
mensen die met rode vlaggen stonden te zwaaien. Het is ons niet
duidelijk geworden wat het doel van dit gezwaai was en vooral waarom
er op zoveel plekken dicht bij elkaar werd gezwaaid. Dat er aan de
weg gewerkt werd, was overduidelijk, maar het verkeer had er geen
last van en werd ook niet met werkverkeer geconfronteerd. Het leek
erop dat de vlaggenzwaaiers op deze manier aan werk geholpen werden.
Later hoorden we dat al deze wegenbouw verricht werd met het oog op
de wereldkampioenschappen voetbal, die hier in 2010 worden gehouden.
Dan moet alles er spic en span uitzien.
Na een rit van ongeveer drie kwartier draaiden we de snelweg af. Op de eerstvolgende kruising (met
verkeerslichten) was het een drukte van belang met rondlopende
mensen. Zou daar een ongeluk gebeurd zijn? Nee, dit beeld bleek
heel gewoon te zijn in dit land. Langs elke rij auto's liepen drie
of vier mensen die allerlei spullen te koop aanboden: sinaasappels,
zonnebrillen, accessoires voor mobieltjes, kranten etc. etc. Wij
hebben ze niet daadwerkelijk zien handelen, maar overal op drukke
kruispunten waar het verkeer moet stoppen voor verkeerslichten of
4-way stops zagen we dergelijke verkopers. Ze zullen er wel wat mee
verdienen, anders liepen ze niet in zulke grote aantallen met hun
waren te venten.
Terug naar boven
Op de Réhobotskool
Bord aan de weg naar de
Réhobotskool
Tegen 11 uur arriveerden we bij de Réhobotskool,
waar het een drukte van belang was. Het was contactmorgen voor de
ouders van de leerlingen. Dit soort bijeenkomsten wordt hier overdag
georganiseerd, omdat het 's avonds te gevaarlijk is. Na de
oudergesprekken zou een kijkmiddag volgen waarop onze studenten
samen met de aanwezige leerlingen hun werk zouden presenteren. In
een stalletje werden pannekoeken gebakken en allerlei Hollandse
producten verkocht. De door ons meegebrachte rookworsten en het snoep
werden meteen uitgepakt en toegevoegd aan de handelsvoorraad.
Het schoolgebouw van de
Réhobotskool
Intussen werden we door Willem rondgeleid over het
schoolterrein en in de lokalen voor zover ze niet bezet waren door
de oudergesprekken. De school is duidelijk minder goed geoutilleerd
dan de Nederlandse scholen. Het gebouw is bijna 100 jaar oud en het
meubilair is ook al enigszins op leeftijd. Toch ziet het gebouw er fris uit en
de lokalen zijn kleurrijk ingericht, met veel (zelfgemaakt) beeldmateriaal aan de
wanden.
Interieur klaslokaal
Om 12:00 uur werd iedereen in de zaal verwacht, waar
de studenten hun kijkmiddag inleidden. De afgelopen weken hebben ze
met alle leerlingen over Nederland gewerkt. Het resultaat werd nu
gepresenteerd: Nederlandse volksliederen, waaronder het Wilhelmus, spelletjes en een aantal
werkstukken die typisch Hollandse zaken verbeeldden.
Toespraakje van de
studenten als inleiding op de kijkmiddag
Bijdrage van de kleuters: "Rood,
wit en blauw zijn de kleuren van de vlag..."
Daarna was het tijd om te eten en te kletsen. De
ontvangst was bijzonder hartelijk. Veel ouders spreken aardig
Nederlands, en Zuid-Afrikaans lijkt zo veel op het Nederlands dat er
van taalproblemen nauwelijks sprake was. De mensen waren open en
spontaan en vonden het duidelijk leuk om Nederlanders te spreken.
Terug naar boven
Van de Réhobotskool naar ons huisje
Om 14:00 braken we op en reden we naar ons
onderkomen voor de komende dagen, een vakantiehuisje op de plot van
Willem Nap, zo'n 17 km verwijderd van de school. Het huis staat aan
een zandpad en is omgeven door elektrisch hekwerk, voorzien van
automatische poorten. De zaak moet kennelijk goed beveiligd worden.
Die situatie bleek niet uniek te zijn, want onderweg waren de
talrijke hekken en prikkeldraadafrasteringen (met van die rollen
militair prikkeldraad) rondom huizen en bedrijven ons al opgevallen.
Afrastering, zoals bijna
iedereen die om zijn huis en bedrijf heeft
Vakantiehuis op de plot van
Willem Nap
Het huisje zag er prima uit en we namen uitgebreid
tijd om ons te installeren en een beetje te rusten voordat we over
het terrein naar het huis van Willem liepen, waar we vergast werden
op een lekkere maaltijd: braai (=barbecue) met broodjes, aardappels
en sla. We konden nog goed buiten zitten, ook al is het hier nu
herfst. Na 18:00 uur werd het heel snel donker (binnen een half uur)
en koeler.
We gingen op tijd terug naar het huisje en gingen
vroeg naar bed.
Mooie dag met prachtig weer en veel indrukken
Ga voor foto's naar mijn albums op Webshots. Klik
hier (opent in nieuw venster)
Terug naar boven
Reageren? Stuur mij een
e-mail
