Inhoud van deze pagina
Van
Kelso naar Iron Creek Falls
Ook
vandaag was ik vroeg wakker en na een ontbijt in het motel was ik al
voor 8.00 uur op weg. Ik reed Interstate 5 op in zuidelijke richting
tot bij Woodland, exit 21. Daar reed ik Rt 503 op die me de bossen
en de bergen invoerde. Vergeleken met vier jaar geleden reden er
weinig vrachtauto's met hout. Mogelijk was men elders aan het rooien
of heeft de houtproductie te lijden onder de kredietcrisis. Toch zag
ik regelmatig Logging Trucks rijden, zowel leeg met de oplegger
boven op de truck, als geladen met boomstammen.
Logging truck
Rt 503 is
een prachtige weg door beboste heuvels. Eerst langs Lake Mervin,
daarna langs Yale Lake en Swift Reservoir, allemaal grote meren, die
zichtbaar gebruikt worden voor elektriciteitsproductie.
Lake Mervin, aan
Rt 503, Washington State
Even voorbij Swift Reservoir reed ik Rt 25 noord op, een weg die al kronkelend
door het bos stijgt tot de afslag naar Windy Ridge. Ik reed daar een
eindje voorbij om de Iron Creek Falls te bekijken. Na een kort loopje
bereikte ik de waterval, die fraai naar beneden stortte.
Iron Creek Falls
bij
Mount Saint Helens
Terug naar boven
Van
Iron Creek Falls naar Windy Ridge
Ik liep
terug naar de auto en reed het stukje terug tot de afslag naar Windy
Ridge. Ik reed de weg op en begon aan de klim naar Windy Ridge. Na
enige tijd zag ik de gevolgen van de uitbarsting van 1980. Op de
plaats 'On the Edge' is nog te zien op welke plaats de verwoestende
blast van de vulkaan uitgewoed was. Hier staan dode en levende bomen
naast elkaar, met ertussen in bomen die deels door de hete
vulkaanwind zijn verschroeid.
Mount Saint
Helens On the Edge: bomen links zijn gedood door hete wind, rechts
zijn ze
gedeeltelijk aangetast, nog verder naar rechts zie je geen gevolgen
van
de uitbarsting van 1980 meer
Als je nog verder rijdt, passeer je
het punt waar geen bomen meer overeind staan, maar alles
platgeblazen is. Toch wordt het hier ook alweer behoorlijk groen en
zijn de omgeblazen boomstammen al flink aan het verteren.
In de blastzone
van Mount Saint Helens. Hier staan de stammen nog overeind.
Bladeren en takken zijn door de hete
wind weggeblazen.
Dichter bij de vulkaan
zijn ook de boomstammen omver geblazen.
Vandaag
was het prachtig weer met fraaie vergezichten. Ik reed op gemak naar
boven en stopte overal waar iets te zien was. Op Windy Ridge liep ik
over het pad naar de top van de ridge en keek uitgebreid naar de
vulkaan, de enorme slide, naar Spirit Lake met alle dode
boomstammen. Onvoorstelbaar dat daaronder huizen, auto's en ook
mensen begraven zijn door de enorme aardverschuiving van 29 jaar
geleden.
Mount Saint
Helens, gezien vanaf Windy Ridge. In het midden van de krater
de Lavadome, waar de berg opnieuw groeit.
Spirit Lake,
rechts een deel van de drijvende boomstammen die bij de
uitbarsting ontworteld zijn.
Spirit Lake met
een deel van de landslide en zicht op de
hummocks, intacte resten van de opgeblazen bergwand.
Cascade
Mountains, gezien vanaf Windy Ridge
Mount Adams,
gezien vanaf Windy Ridge.
Deze berg is eveneens een vulkaan in de Cascade Range.
Voor de uitbarsting van 1980 had Mount Saint Helens een
vergelijkbare vorm.
Terug naar boven
Van
Windy Ridge naar White Pass
Ik reed
terug tot de splitsing met Forest Road 26, die ik opdraaide richting
Randle. Ook hier zijn de sporen van de uitbarsting nog volop
zichtbaar. De heuvels met platliggende boomstammen maken hier de
meeste indruk, hoewel de natuur ook hier terugkomt.
Omgeblazen bomen
in de blastzone langs Forest Road 26
In Randle moest
ik nodig benzine tanken, waarna ik over Rt 12 naar het oosten reed.
Het werd behoorlijk warm, de temperatuur steeg boven 90F.
De
weg
klom naar White Pass (4500 ft) Onderweg stopte ik bij twee fraaie viewpoints, het ene zag uit op een steile wand van basalt (=
gestolde lava) Mount Rainier was hiervandaan zeer goed en fraai te
zien.
Viewpoint langs
de weg naar White Pass. Een dikke laag basalt
torent hoog boven de rivier uit.
Mount Rainier,
gezien vanaf de weg naar White Pass.
Ook deze berg is een vulkaan
Het andere
viewpoint zag uit op een mooie hoge waterval in de Tieton River die
aan de oostzijde van White Pass richting Naches en Yakima stroomt.
Deze rivier stroomt uiteindelijk naar de Grote Oceaan, de
waterscheiding bevindt zich veel verder naar het Oosten.
Waterval in de
Tieton River aan de White Pass weg.
Terug naar boven
Van
White Pass naar Yakima
Voorbij
White Pass werd het landschap langzamerhand kaler en droger, behalve
in het dal waar bevloeid kan worden vanuit de rivier. Daar staan dan
ook volop fruitbomen en druiven.
Op weg naar
Naches en Yakima. Ook hier is volop basalt (= gestolde lava) te
zien.
Terwijl de temperatuur nog steeds
steeg bereikte ik
Yakima, een flinke stad die volledig in de
regenschaduw van de bergen ligt. Het was hier ruim 100F (= 37C). Aan het
eind van de lange Main Street vond ik een kamer bij
Quality Inn.
Yakima, Quality
Inn
Ik
at bij Old Country Buffet en reed daarna nog een eindje zuid de
Yakima Valley in, waar ook volop fruit en wijn verbouwd wordt. Een
merkwaardig gezicht: kale, woestijnachtige heuvels met daartussen
prachtig groene boomgaarden.
Boomgaarden in
Yakima Valley
Ik reed
terug en ging op tijd slapen in de inmiddels aardig afgekoelde kamer.
Afgelegde
afstand 254 mijl
Ga voor foto's naar mijn albums op Webshots. Klik
hier
(opent in nieuw venster)
Terug naar boven
Reageren?
Ga naar het gastenboek of stuur mij een
e-mail
