Vanochtend liep de wekker om 6.30 uur af. Na toilet
maken, inpakken en een klein ontbijtje zat ik om 7.10 uur in de auto
voor een kort ritje naar het station van
Alcoma Central Railway. Om 7.20 uur was ik er al. De Tour Train stond
klaar, met twee ronkende diesels van
CN ervoor. Coachcar 3, waar mijn plaats was, was net als de rest
van de trein voor ongeveer driekwart gevuld. Tijdens het instappen,
dat een uur duurt, stond de trein midden op een overweg met
rinkelende bellen.
Om 8.00 uur vertrok de trein, aanvankelijk in een
slakkengangetje door Sault Sainte Marie, over het spooremplacement
en
over diverse overwegen. Vanuit de trein zag ik industrie en de
Internationale Bruggen naar de VS.
De trein blies gedurig met het
bekende dissonerende vier- of vijfstemmige geluid, zelfs ook voor
bewaakte overwegen. We reden een stukje parallel aan Hwy 17, met
enkele blikken op Lake Superior. Daarna bogen we van de weg af, de
wildernis in, richting het skiresort Searchmont.
De natuur werd woester en de trein blies steeds
minder vaak en later helemaal niet meer. De Passenger Service, die
na ons zou vertrekken, stopt op aanvraag bij iedere boom, maar in
elk geval bij de stationnetjes, plaatsen waar camps zijn. Dat zijn
hutachtige bouwsels, meestal in de buurt van een meertje, waar
mensen vakantie houden. Door de campbewoners werd druk gezwaaid naar
de trein. Deze mensen zien er minimaal drie per dag: de Tour Train
vice versa en de Passenger Service een keer, north- óf southbound.
De natuur was prachtig en inderdaad nogal wild.
Bergachtig met gemengd bos. In de herfst moet het hier prachtig
zijn. Dan rijdt de trein ook (de kaartjes zijn dan wat duurder)
evenals 's winters, als er een flink pak sneeuw ligt. We passeerden
veel grote en kleinere meren, en diverse rivieren, waarvan de
oversteek van de Montrealriver met een brug gebouwd op een stuwdam
zeker indrukwekkend was.
Vanaf mijl 102 daalde de trein in 12 mijlen naar de
bodem van Agawa Canyon, een mooie kloof in de bergen van Noord
Ontario. Om 12.15 stopte de trein bij het eindpunt in de Canyon. Om
13.40 zouden we weer vertrekken, werd er meegedeeld. De loks werden
meteen teruggerangeerd naar de achterkant van de trein. De
passagiers stapten uit en verkenden de Canyon.
overzicht Agawa Canyon
de bodem van de Canyon, met de
trein
Dit gebied is ingericht door de spoorwegmaatschappij
en wordt in prima toestand onderhouden. Er is een uitkijkplatform
aan de noordkant van de Canyon. Met trappen (in totaal > 300 treden)
bereikte ik een mooi uitzichtpunt, hoewel er wat tegenlicht was. De
Beaverfalls waren een bezoekje eveneens waard, al kwam er nu, midden
in de zomer, niet veel water omlaag. Voor een loopje naar de Bridal
Veil Falls had ik niet genoeg tijd over, dus liep ik terug naar de
trein, nam lunch en wachtte op het vertrek.
Agawa Canyon naar het noorden
gezien
De CN loks klaar voor vertrek
vanuit Agawa Canyon
Instappen voor vertrek terug naar
Soo
We moesten wachten op de Northbound Passenger Train,
maar toen die eenmaal voorbij was, vertrokken we meteen.
De campcar bleef staan. De mensen die dit mobiele
vakantiehuisje boekten, zouden over 5 dagen weer mee teruggenomen
worden door een van de treinen in zuidelijke richting.
De terugtocht was net zo fraai als de heenreis, met
zon in de rug (voor achteruit-rijders) en daardoor mooie uitzichten.
Fotograferen viel niet mee, want de trein rijdt toch zo'n 70 km/u en
er staan veel bomen langs de baan. Ook nu duurde de rit een dikke
vier uur, zodat we rond 18.00 uur in Sault Sainte Marie arriveerden.
Terug op het station in Sault
Sainte Marie
Dit tripje is zeer de moeite waard en zonder meer
een aanrader. Kostte $ 65,- (Canadese dollars à € 0,70) Daarvoor word
je 228 mijl door een prachtig landschap vervoerd, waar je op een
andere manier niet komen kan. En je bent 10 uur onder de pannen.
Ik overnachtte in dezelfde Super 8 als de vorige
nacht.
Afgelegde afstand vandaag: 9 mijl
Afgelegde afstand totaal: 2552 mijl
Ga voor foto's naar mijn albums op Webshots. Klik
hier (opent in nieuw venster)
Reageren? Stuur mij een
e-mail