Ook Econo Lodge in Thunder Bay bood ontbijt. Dat is eigenlijk wel zo gemakkelijk. De prijs voor je kamer ligt op een iets hoger niveau dan bij een motel zonder ontbijt, maar je hoeft 's ochtends niet eerst op zoek naar een restaurant om ontbijt te kopen.

Na het ontbijt reed ik eerst een rondje door Thunder Bay om wat van de stad te zien. Het bleek een flinke havenstad te zijn, met volop laad- en losfaciliteiten, spoorrails en heel veel bedrijvigheid. Ik reed naar Mt. McKay Lookout, maar het was vandaag bijzonder nevelig, zodat het uitzicht niet zo fraai was als het had kunnen zijn. Deze plaats bleek, net als veel andere in deze omgeving, gerelateerd te zijn aan de oorspronkelijke bewoners van dit gebied. Overal rond het meer kwam ik herinneringen tegen aan de Indianen en aan de eerste Europeanen die hier het gebied verkenden. Vervoer over water was ook 350 jaar geleden al het gemakkelijkst.

Van dit fraaie uitzichtpunt reed ik naar het plaatsje Kakabeka Falls, om de gelijknamige watervallen te zien. Het was een ritje van ongeveer 25 km naar het westen. Deze dag was het erg nevelig, bijzonder warm en drukkend weer. Een temperatuur van 25 - 30 C. en een luchtvochtigheid van rond de 80%. Echt weer voor airco dus. In Kakabeka Falls hebben ze uiteraard een fraai parkje aangelegd rond de watervallen, waar je gratis in mag, mits je maar parkeergeld betaalt. Parkeergeld betalen is hier minder ergerniswekkend dan in Nederland. Dat komt omdat de tarieven over het algemeen heel billijk zijn, en omdat parkeerplaatsen voorzien zijn van faciliteiten die mede door het parkeergeld worden gefinancierd. Ik betaald voor een uurtje en ik wandelde het park in om de Falls te bezoeken. Het water stortte fraai naar beneden, maar aan het eind van de zomer zijn dit soort plaatsen niet op z'n mooist, ik zou er wel eens willen ziin als in het voorjaar de gesmolten sneeuw de rivieren vult en zulke watervallen groot(s) maakt. Toch kwam er vandaag ook een indrukwekkende hoeveelheid water omlaag. Deze watervallen zijn beslist een omweg waard!

Vanuit Kakabeka reed ik terug naar Thunder Bay en vervolgens over weg 61 zuid richting de grens met de Verenigde Staten. Dat was een heel eind rijden, en de weg liep dit keer niet langs het meer. Later ontdekte ik dat er een kortere weg bestaat, waardoor je niet langs Thunder Bay terug hoeft.
De grenspassage verliep deze keer redelijk vlot, zonder vingerafdrukken en gezichtsfoto, maar wel met de gebruikelijke (dubbele) vragen door een moeilijk kijkende customer.

Meteen over de grens ligt het Grand Portage State Park, de toegang bevindt zich feitelijk op het douaneterrein. In dit park bezocht ik alweer een waterval: de zogenaamde High Falls bevinden zich op korte loopafstand van de parkeerplaats. Overigens kun je hier ook langere tochten maken, waarbij je ook andere Falls bezoekt. Voor de High Falls kun je ongeveer een uurtje uittrekken en dat is zeer de moeite waard. In dit park zijn voldoende voorzieningen als trappen en loopbruggen aangebracht om het bezoek aan de watervallen zo aangenaam mogelijk te maken.

Daarna vervolgde ik mijn weg, waarbij ik inmiddels Central Time Zone was binnengereden; mijn horloge moest een uur achteruit, want hier is het een uur vroeger dan in de plaatsen langs het meer waar ik eerder was geweest. Ik ben nu in één vakantie met een auto (niet steeds dezelfde auto) in vier tijdzones in de VS geweest.

Naar Duluth-Superior (een tweeling havenstad) was het daarna nog ongeveer drie uur rijden door dunbevolkt gebied met veel bossen en hier en daar een blik op het meer. Het weer werd wat minder en over het meer hingen mist en laaghangende wolken. Af en toe regende het een beetje. In Duluth verliet ik Minnesota weer en reed ik Superior (Wisconsin) binnen. Super 8 aldaar had nog voldoende kamers beschikbaar, waarvan ik gebruik maakte om te overnachten.

 

Afgelegde afstand vandaag: 284 mijl

Afgelegde afstand totaal: 4806 mijl

 

Ga voor meer foto's naar mijn albums op Webshots. Klik hier (opent in nieuw venster)

 

Reageren? Stuur mij een e-mail