Op donderdag 28 en vrijdag 29 juli heb ik vele mijlen afgelegd, te land, ter zee en in de lucht.

Om 7.45 uur meldde ik mij bij de haven om te boeken voor de overtocht van Victoria naar Port Angeles (WA) in de VS. Er was nog plaats op de boot en mijn boeking werd gemaakt. Bij dit soort activiteiten zijn Canadezen en Amerikanen op hun best. Er werden bonnetjes uitgeschreven, stempels geplaatst, gaatjes geknipt en vooral veel aan elkaar geniet. Als nietjesfabrikant moet je hier gemakkelijk miljonair kunnen worden. Je kunt geen loket of kassa passeren of er is een stevig niet-apparaat aanwezig, dat nog frequent gebruikt wordt ook.

Ik moest mezelf om 9.00 uur weer melden voor de douane, dus had ik nog tijd voor een ontbijtje op het terras van het nabijgelegen Days Inn.
De Canadese douane keek totaal niet naar mij om, de customers van de USA wel. En, ook al was ik in Newark al ondervraagd en gefotografeerd, ik moest opnieuw in een kantoortje komen om vingerafdrukken af te geven en gefotografeerd te worden (zonder baseball cap) De vrouwelijke beambte verontschuldigde zich min of meer voor deze poppenkast. Ze voorspelde dat ik dit bij elke grensoverschrijding zou gaan meemaken en dat dit ongetwijfeld 'the most funny part of my trip' zou worden.

Enfin, ik werd opnieuw goedgekeurd en mocht m.s. Coho betreden. De boot ziet eruit als een gewoon schip met een eindje boven de waterlijn een breed tussendek, waarop ze heel veel auto's propten. Je mag met de boot mee als je in het bezit bent van een geknipt kaartje en twee gekleurde bonnetjes die in de loop van de wachttijd onder je ruitenwissers zijn gestopt. De Coho is bijna 50 jaar oud (bouwjaar 1959) en deed het nog goed. Het interieur is mogelijk al eens gemoderniseerd, maar zag er wat gedateerd en heel authentiek uit.

 

De boot vertrok keurig op tijd vanuit Victoria. Het ontmeren gaat rustig en trefzeker. De boot vaart langzaam achteruit met een bocht de haven in, zodat zij later de haven kan uitdraaien. Vanaf de voorplecht hadden we een mooi uitzicht op de gebouwen rondom Inner Harbour en op allerlei scheepjes, watervliegtuigen en whale watchers die constant heen en weer varen in de haven van Victoria. Het was een bedrijvig en fleurig gezicht.

 

Tijdens de tocht wordt de straat van Juan de Fuca overgestoken, op een behoorlijke afstand van de Grote Oceaan. Toch hadden we in het midden van de straat lange golven, die je nauwelijks zag, omdat de wind er allemaal kleine golfjes op blies. De schuit slingerde en stampte toen behoorlijk, ondanks het rustige weer. Dit zal wel de reden zijn dat met men een echt schip deze oversteek verzorgt en niet met een rechthoekige veerpont.
En gedurende de hele tijd hadden we uitzicht op de bergen van Washington State, met een dunne laag laaghangende bewolking voor de kust.

 

In Port Angeles volgt opnieuw een onderzoek door de Amerikaanse douane. Er werden mij heel wat vragen gesteld, maar over mijn bagage vroegen ze niets, laat staan dat die opengemaakt werd. Ook in Victoria was daaraan geen enkele aandacht geschonken.

Toen was ik weer in Amerika en moest ik weer even wennen aan de aanduidingen in mijlen in plaats van kilometers, zoals in Canada. Het is ongeveer 130 mijl naar Olympia en dan ben je nog lang niet op de luchthaven van Seattle, die overigens wel ten zuiden van de stad ligt. Op Interstate 5 was het erg druk, met langzaamrijdend verkeer. Vandaar dat ik de parallelle road 99 nam, die rechtstreeks naar de luchthaven leidt.

De auto leverde ik ruim op tijd in en zelf was ik zeer ruim op tijd voor de check in bij Continental. Ik kreeg een mapje met twee instapkaarten. Een uur of vier wachten op zo'n luchthaven lijkt lang, maar de tijd gaat redelijk vlot voorbij met wat rondkijken (vanuit de vertrekhal kun je starts en landingen goed zien) wat eten en drinken, wat winkels bekijken, even naar Nederland bellen (waar het toen al vrijdagochtend was) Het werd wel steeds stiller op de luchthaven. Winkels en cafetaria's gaan op een gegeven moment toch dicht en alleen bij de gates waar een vliegtuig vertrekt of aankomt zie je wat activiteit.

Iets te laat om even voor 12 uur in de nacht vertrokken we met vlucht CO 1823 van Seattle naar Houston, waar ik over zou stappen op een vlucht naar Detroit. Dit is een zogenaamde red-eye flight: redelijk geprijsd, maar op een onmogelijk tijdstip en met een enorme omweg, omdat je via de Hub van de maatschappij gestuurd wordt.

 

Afgelegde afstand vandaag: 160 mijl

Afgelegde afstand totaal: 3400 mijl

 

Ga voor meer foto's naar mijn albums op Webshots. Klik hier (opent in nieuw venster)

 

Reageren? Stuur mij een e-mail