Ook in Everett kon ik bij Days Inn goed ontbijten en internetten. Dit soort services kwam ik vaker tegen dan in mijn vorige vakanties, maar niet alle motelketens waren al even ver in het (gratis) aanbieden van deze diensten. Ik zocht op Internet naar de dichtstbijzijnde Walmart omdat ik een nieuwe camera ging kopen. De Medion (van de Aldimarkt) die ik tot nu toe gebruikt had bleek na enkele jaren trouwe dienst helaas slecht belichte en volledig verkeerd gekleurde foto's te maken. Waarschijnlijk was de chip kapot. Jammer, maar mijn eigen foto's van Mt. St. Helens en Seattle bleken daardoor allemaal mislukt te zijn...

Ik ontdekte dat 8 mijl naar het noorden in Marysville er een Walmart was. Na het ontbijt reed ik daarheen en ging de winkel binnen. Min of meer op goed geluk koos ik een camera van Canon die evenals mijn Medion én op vier penlights én met Compact Flash werkte, zodat ik geen nieuwe kaartjes hoefde te kopen en ook met de stroomvoorziening niet in de problemen zou komen. In deze winkel plaatste ik voor de eerste keer mijn handtekening op een elektronisch schrijfbordje, waarmee mijn creditkaart werd geverifieerd. De krabbel die ik op dat bordje plaatste, stond later keurig op mijn aankoopbon.

Wat nu te doen? Het weer zag er somberder uit dan alle voorgaande dagen: regen, veel bewolking en een lage temperatuur. Ondanks dit gegeven besloot ik toch maar de Cascade Mountains in te gaan; misschien was het achter de bergen wel beter...

Ik reed een stukje terug over Interstate 5 en draaide bij Everett road 2 op, richting Stevens Pass. Dat stond heel indrukwekkend, maar ook bergen hebben in Amerika veel ruimte en daarom kwam ik op de pasweg weinig haarspelden tegen en ging het allemaal gemakkelijk omhoog.

De weg klom geleidelijk door dichtbebost middelgebergte omhoog. Zeker gedurende de eerste 20 à 30 mijl zag ik de gebruikelijke handelswaar langs de weg te koop: allerlei soorten kleinfruit en gebruikte auto's (en hier vooral ook gebruikte trucks!)

Tegen de middag kwam de Stevens Pass in zicht (4000 Ft, het laatste stuk toch nog enigszins steil) Ik was toen nog niet boven de boomgrens, maar aan de aanwezige liften te zien kan er in de winter hier wel geskied worden. Het was hier nog steeds druilerig weer, koud en vooral bewolkt, maar al vrij snel na het passeren van de pas begon het weer op te knappen: het werd droog en er ontstonden steeds meer en grotere gaten in de bewolking.

Toen ik bij Leavenworth aankwam, was het inmiddels heerlijk zonnig en warm! Leavenworth was tot mijn verbazing een Duits aandoend dorp: namaak Beierse huizen, Zwarte-Woud-achtige bloembakken (maar dan niet gevuld met geraniums), allerlei Duitstalige opschriften enz.

Na mijn lunch bij Mc Donalds liep ik even rond in dit supertoeristische dorp. Enkele mensen bleken rond 1960 het idee te hebben opgevat om van hun woonplaats een Duits dorp te maken, om de economische problemen van de gemeenschap te verhelpen. En met succes: het dorp wemelt van de Amerikanen, die al dan niet in de gaten hebben op welke manier ze hier genept worden.

Daarna reed ik verder in naar het oosten, richting Wenatchee. Het landschap veranderde langzaam maar zeker in een dorre wildernis waar op de heuvels niet langer bomen groeiden, maar alleen wat vetplantachtige struikjes en verdroogd gras. In de dalen was het groen, want daar was bevloeiing. Achter de bergen bleek het dus inderdaad droog te zijn, en niet alleen op deze zaterdag! Warm was het ook: voor het eerst in mijn vakantie zag ik de temperatuur boven 80 F stijgen.

Voordat ik  Wenatchee bereikte, stuitte ik op de Columbia rivier en daar draaide ik de Alt 97 in noordelijke richting op. Inmiddels had ik aan de bordjes langs de weg gezien dat de route waarop ik reed bekend staat als de Cascades loop. De Columbia rivier  stroomt hier door een breed dal. Beneden is het groen, maar de heuvels zijn verder dor en kaal.

Een eindje op de Alt 97 kwam ik langs Rocky Reach Dam, een flinke stuwdam waar elektriciteit wordt opgewekt. De dam was te bezichtigen en dat was best interessant. Vooral de vistrap was mooi om te zien. Je kunt onder water in de vistrap kijken en ik zag dat deze voorziening echt werkte: grote vissen zwommen langzaam maar zeker tegen de stroom in omhoog. Verder was het mooi om te zien hoe de techniek van zo'n waterkrachtcentrale werkt. En het gebrom van de generatoren op de achtergrond herinnerde er steeds aan dat hier elektriciteit werd gemaakt.

De weg ging nog een heel eind verder in noordelijke richting voordat ik bij Pateros terug naar het westen afboog in de richting van Washington Pass en Rainy Pass. Toen zag ik het omgekeerde gebeuren: het landschap werd langzamerhand groener, ik zag steeds meer bomen en aan de lucht kwamen ook weer wolken op.

Het mooiste stuk van de loop kwam wat mij betreft na de passen: prachtig berglandschap met meren en beken en een goede, slechts zelden heel steile, weg omlaag. De weg was wel lang, het was al tegen 8 uur toen ik bij Sedre Woolley aan de 20 een maaltijdje kocht en even pauzeerde.

Vervolgens reed ik verder naar Interstate 5 en dan Noord tot Bellingham, waar ik de 539 richting Canadese grens koos. Ik kwam langs het plaatsje Lynden, waar zo te zien nogal wat ex-Nederlanders wonen. Zeker de helft van de firmanamen was Nederlands van oorsprong.

Even voor 9 uur was ik bij de grens en het kostte me maar 10 minuten om die te passeren. Doordat ik op een secundaire weg de grens over wilde en het erg rustig was, ging het er allemaal relaxt aan toe, al wilde men wel weten wat ik in Canada ging doen, of ik er al eens eerder was geweest en hoe lang ik van plan was om te blijven. Toch liep het allemaal gesmeerd zodat ik rond 9.15 uur hartelijk verwelkomd werd door de schoonouders van mijn neef, ook Nederlanders, die vlakbij de grens in Aldergrove wonen.
Tijd voor een praatje en een beetje slaap.

 

Afgelegde afstand vandaag: ca. 400 mijl

Afgelegde afstand totaal: 975 mijl

 

Ga voor meer foto's naar mijn albums op Webshots. Klik hier (opent in nieuw venster)

 

Reageren? Stuur mij een e-mail