Super 8 in Kelso serveerde 's ochtends SuperStart, een wel zeer mager ontbijtje. Maar 't was beter dan niks en met SuperStart achter de kiezen was ik alweer tamelijk vroeg onderweg.

Ik reed nog wat verder naar het zuiden over Interstate 5 tot ik bij afrit 21 van de snelweg afging en over weg 503 de bergen inreed om Mt. St. Helens ook nog van de andere kant te bekijken. Het weer zag er somber uit: opnieuw veel laaghangende wolken, maar gelukkig verbeterde dat snel. Het werd een stralende dag. Zo zelfs dat het rijden door de bossen af en toe een beetje hinderlijk was door het felle zonlicht waardoor er ook harde schaduwen op de weg werden geworpen.

Overal op deze weg en in heel de staat Washington zie je logging trucks rijden. Ze vervoeren boomstammen uit de bossen op een demontabele oplegger / aanhanger. Als ze leeg terug naar het bos rijden, nemen ze de oplegger gedemonteerd als lading op de truck mee. Daardoor zijn ze wendbaarder en kunnen ze sneller rijden. En snel rijden doen ze daar, ik werd regelmatig door lege trucks gepasseerd...

Het was nog een aardig eindje rijden naar Windy Ridge, het meer oostelijke uitzichtpunt op de vulkaan. Maar er was onderweg genoeg te zien, meer nog dan aan de andere kant van de Mt. St. Helens. De mens heeft hier na de uitbarsting minder ingegrepen en daardoor waren de onvoorstelbare gevolgen van de uitbarsting nog goed te zien: Hele berghellingen met omgeblazen bomen, boomstammen die overeind zijn blijven staan, maar die helemaal kaal en dood geschroeid zijn door het hete gas uit de berg.
En vooral Spirit Lake, waarin nog steeds duizenden bomen ronddreven. Het meer dat eens in een groene liefelijke omgeving door toeristen en vissers werd bezocht, maakte nu een doodse en verlaten indruk.

De berg zelf was vandaag prima te zien. Door de uitbarsting in 1980 heeft de berg een vreemde vorm gekregen, met een groot gat in de noordzijde, waaruit als een soort glijbaan het puin naar alle kanten uitvloeit. In het hart van de krater was een dikke bult lava te zien, waardoor zichtbaar was dat de vulkaan weer groeide. Ook steeg er voortdurend een flinke pluim rook uit de krater omhoog. Een merkwaardig, indrukwekkend en ook een beetje beangstigend gezicht. Deze berg wordt van minuut tot minuut in de gaten gehouden, omdat hij 'extremely dangerous' wordt geacht.

Op Windy Ridge maakte ik een praatje met twee Zwitsers, uit Baselland, die op hun eigen motoren een tocht van drie maanden door Noord-Amerika maakten. Een merkwaardig gezicht, twee Harleys met Zwitserse kentekenplaten in een land waar je nooit 'vreemde' kentekenplaten tegenkomt.

Vanaf Windy Ridge koos ik een binnendoor weggetje naar Mt. Rainier National Park. Mt. Rainier (uitspraak: Mount Reener) is voor Washington een soort Nationaal Symbool: het hoogste punt van de hele Staat en vanuit elke richting goed te zien, omdat deze berg met zijn besneeuwde top veel hoger is dan de omringende heuvels en bergen. Mt. Rainier is net als Mt. St. Helens een vulkaan, die ooit wel eens zal uitbarsten...

Het park bestaat vooral uit bos en een paar mooie uitzichten op de berg. Het gebied is zeer geschikt om te wandelen en te kanoën en vissen, maar daarvoor was ik niet gekomen. Ik reed met een grote boog terug naar het Noordwesten over Greenwater en Enumclaw richting Auburn, waar Indianen langs de weg vuurwerk probeerden te verkopen.

Ik dacht dat ik me niet druk hoefde te maken voor het vinden van onderdak. Ik reed immers in de richting van Seattle en daar zou zeker genoeg te vinden, meende ik. Dat klopt ook wel, maar in Kent (een van de voorsteden van Seattle) was iets groots te doen, zodat alle motels vol zaten. Daarom ging ik eerst maar wat eten in een Old Country Buffet. Voor een vaste prijs van ca. 10 dollar mag je in dat soort restaurants net zoveel eten als je wilt. De keus in salades, hoofd- en nagerechten is enorm en de kwaliteit is zonder meer goed te noemen.

Na het eten reed ik naar Renton, maar ook daar was elk bed verhuurd, men adviseerde mij wat meer in de richting van het vliegveld te zoeken. In Tukwila had Days Inn nog een kamer vlakbij Interstate 405. Dat gaf de nodige ruis, maar slapen ging desondanks prima.

 

Afgelegde afstand vandaag: 280 mijl

Afgelegde afstand totaal: 505 mijl

 

Reageren? Stuur mij een e-mail