Keurig op tijd vertrok de Intercity van de Nederlandse Spoorwegen om, volgens het spoorboekje, in minder dan twee uur naar Schiphol te rijden. Tot Roosendaal ging het goed. Daar werd bekend gemaakt dat er tussen Dordrecht en Rotterdam een stroomstoring gaande was, waardoor ik moest omreizen via Den Bosch en Utrecht.

Gelukkig sloten alle treinen goed op elkaar aan, zodat ik om 11.45 uur kon aansluiten in een lange rij voor de incheckbalies van Continental Airlines. Bij die maatschappij had ik een paar maanden geleden via Internet mijn vliegreizen geboekt. Het enige wat ik als bevestiging ontvangen had, was een e-mail met daarin alle gegevens van mijn boeking.

Op Schiphol bleek deze e-mail voldoende te zijn om te kunnen inchecken. Daarbij kreeg ik dan ook nog eens precies de stoelen die ik via Internet zelf had gereserveerd. Ik kreeg een instapkaart voor de vlucht naar Newark en meteen ook al een voor de verbindende vlucht naar Seattle. Ook deze keer was mijn koffer niet te zwaar en verdween de bagage, voorzien van een label tot Seattle, in de krochten van Schiphol.

Door de treinvertraging resteerden mij formeel slechts 10 minuten om door de douane te gaan en mezelf te melden bij gate G-3. Dat is natuurlijk te weinig tijd voor de grenscontrole en de wandeling naar de gate. Het lukte me dan ook niet om aanwezig te zijn op de tijd die op mijn boarding pass stond, maar in die tijden zit wel wat speling ingebouwd, zodat ik gewoon aan kon sluiten bij de rij voor de security check. Ook nu werden mij de gebruikelijke vragen over mijn bagage en mijn reisdoel gesteld. En ook deze keer mocht ik mee. Ik moest zelfs nog even wachten voordat het instappen begon.

Continental Airlines vloog vandaag met een Boeing 767, die tot de laatste plaats bezet was. Het vliegtuig vertrok iets te laat en ook deze keer weer van de Polderbaan. Na een zeer voorspoedige en rustige vlucht met enkele heldere uitzichten op de Oceaan waren we blijkbaar een beetje te vroeg om meteen door te mogen vliegen naar Newark. We draaiden eerst nog wat rondjes boven Albany (NY), iets wat je op de vluchtinformatie op het schermpje in de stoel voor je goed kon volgen. Tegen half vier (half tien Nederlandse tijd) landden we op Newark.

De douane daar werkte langzaam, er vormden zich weer enorme rijen voor de customers. En zoals altijd waren er ook nu mensen die hun spullen niet op orde hadden en voor nog meer vertraging zorgden. De beambten werkten deze keer zeer grondig. Er moesten zelfs vingerafdrukken en een foto van het gezicht worden gemaakt, voordat ik echt naar binnen mocht. Daarna ging ik met mijn koffer door een volgende check, maar daar werd niets gevraagd of gezegd, zodat ik de koffer snel weer inleverde bij de transit-balie, waarna ik op zoek ging naar mijn aansluitende vlucht. Daarvoor kon ik in dezelfde terminal blijven, zodat ik nog geen kennis hoefde te maken met de verscherpte security maatregelen van de Amerikanen op hun vliegvelden.

Ik had tijd om even wat te drinken en wat dollars te tappen voordat ik mij meldde bij de gate voor de vlucht naar Seattle. Om 5.30 PM vertrokken we met een volle 757 in westelijke richting. Het duurde heel lang voordat ik eindelijk bergen zag, we vlogen een krappe vier uur boven min of meer vlak land. Het laatste uur staken we de Rocky Mountains over en dat was een mooi gezicht vanuit de lucht. Ook tijdens de eerste vier uur was er wel wat te zien: landbouwgrond, bossen en bosjes, rivieren, kaarsrechte wegen en (zeer herkenbaar vanuit de lucht) ovale hardloopbanen voor mensen of paarden...

Om 7.45 PM Pacific Time (dat is negen uur vroeger dan Nederlandse tijd) landden we op Seattle. Er werden verder geen controles meer uitgevoerd. Ik moest even op m'n koffer wachten en kon toen op zoek naar het kantoortje van Alamo, waar ik een auto had gereserveerd. Het boeken van de huurauto had ik ook via Internet gedaan. Ook hier was een print van een e-mailtje het enige document dat ik had. Maar ook bij Alamo bleek dat voldoende te zijn. Na de gebruikelijke vage en tamelijk uitgebreide administratieve handelingen kreeg ik een huurovereenkomst en een parkeerplaatsnummer waar mijn auto gereed zou staan. Na enig gezoek (welke verdieping had de Alamo-man ook weer gezegd??) vond ik een splinternieuwe Chevrolet Cobalt waarmee ik het de komende weken zou moeten doen.

Ik gooide mijn koffers in de achterbak en zocht het thuis uitgeprinte plattegrondje op, waarmee ik Motel 6 zou moeten kunnen vinden. Daarna ging ik voorzichtig van start. Omdat het al ruim na de avondspits was, reed er niet meer heel veel verkeer. Motel 6 was vlakbij het vliegveld (daarom had ik het ook gekozen) en zonder veel moeite vond ik het motel, al was ik inmiddels aardig dizzy. In Nederland was het ondertussen al half zes in de ochtend!

Van de boeking bij Motel 6 had ik ook een e-mailtje als bevestiging gehad. Ook daar bleek dat voldoende te zijn om mij van een grote, schone kamer met goede bedden te voorzien, zodat ik eindelijk kon gaan slapen na een voorspoedige en mooie reis.

Afgelegde afstand: door de lucht 5958 mijl, met de auto ca. 2 mijl (ik besloot deze reis maar mijlen te tellen, hoewel Canada in kilometers rekent)

 

Reageren? Stuur mij een e-mail